PanPost 2017 -1

CLUBMAGAZINE VAN CLUB PAN – EUROPEAN NEDERLAND

JAARGANG 23 NUMMER 1 JANUARI – MAART 2017

Frisse lenterit

Gathering León

Catalonië

1

2

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

Colofon

Inhoud

Voorwoord van de voorzitter……….….……… 5

Oplage: 1000 exemplaren Frequentie: 4x per jaar

Verschijning: laatste week van elke 2e maand van een kwartaal Sluitingsdatum kopij en advertenties: De 1e van elke tweede maand van een kwartaal Uitgever Club Pan-European Nederland Astronautenbaan 28, 3402 DH IJsselstein Tel.: 013-571 21 50 Internet: www.club-pan.nl E-mail: secretariaat@club-pan.nl Hoofdredactie Hans van der Tol E-mail: pr.communicatie@club-pan.nl Redactielid Hans Burggraaff Redactiesecretariaat E-mail: pr.communicatie@club-pan.nl Advertentie-acquisitie Vacant E-mail: secretariaat@club-pan.nl Dagelijks bestuur: Voorzitter: Martin de Graaff Tel.: 026-333 54 26 E-mail: weeghelmv@zonnet.nl Secretaris: Edgar van Schijndel E-mail: secretaris@club-pan.nl Penningmeester: Sonja Ravensbergen-Eijk Tel.: 075-6312008 Mob.: 06-23040681 E-mail: penningmeester@club-pan.nl IBAN: NL50 ABNA 0620 2262 93 Commissies: Voorzitter Tourcommissie Frank van Leersum, tel.: 06-25272059 E-mail: tour@club-pan.nl Commissie PR & Communicatie Hans van der Tol E-mail: pr.communicatie@club-pan.nl Webmaster: Frank van Leersum E-mail: tour@club-pan.nl E-mail: voorzitter@club-pan.nl Bestuurslid: Peter van Kampen Vice-voorzitter, 2e secretaris E-mail: bestuurslid@club-pan.nl Martin van Weeghel

CPEN nieuws ……………………………… . .… . .6

Van de redactie…………….…….……………… 7

Toercommissie: Frisse lenterit …………..…..…. 8

Toercommissie: PANdag met regiorit . .…… 10

Toercommissie: Regiorit Noord-Oost …..……11

Reisverhaal: Catalonië ……….………...…….. 12

Honda Pan ST1300 versus Triumph Trophy 1200SE ….………………………18

Reisverhaal: Pan-Gathering León 2016 ……. .21

Afscheid van een clublid ….….…….…....... 26

Herfstrit in duigen? ……….…….……...…..….. 27

Rondje Nederland …………………… . .28

Zwartewaterland assurantiën .………………. 30

Evenementenkalender 2017 …….….……….. 31

Postadres Ledenadministratie Club Pan-European Nederland Ledenadministratie Vledderdiep 30, 1509 WZ Zaandam Tel.: 075-6312008 E-mail: ledenadmin@club-pan.nl Opzegging lidmaatschap CPEN vóór 1 november van het lopende verenigingsjaar via e-mail aan: ledenadmin@club-pan.nl. Druk Pieters Media BV, Groede Copyright

21

12

11

19

Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen, vermenigvul- digd of gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. De uitgever acht zich niet verantwoordelijk voor de juistheid van de door derden verstrekte gegevens en is niet aansprakelijk voor eventuele schade die het gevolg kan zijn van foutieve of onvolledige informatie. Aan de redactionele inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. ISSN nummer 1876-5742.

26

28

23

30

3

Uw dierbare Pan-European collectief verzekeren met uitstekende voorwaarden?!? Dat kan, via Zwartewaterland Assurantiën! Wij bieden: ü Eén aanspreekpunt voor al uw vragen ü Opzegservice ü Schadeservice bij een gedekte schade ü Mogelijkheid om uw gehele verzekeringspakket bij ons onder te brengen

Enkele van de vele voordelen van het collectief van de Pan European Club en Unigarant zijn:

· Aantrekkelijke collectiviteitskorting van 25%! · Beperkte diefstal eisen

· 1 jaar aanschafwaarde dekking bij Volledig Casco standaard! Aanvullend tot 3 jaar aanschafwaarde mogelijk (ook bij Beperkt Casco) · Accessoires bij beperkt en volledig casco standaard tot € 500,- meeverzekerd (aanvullend tot € 2.500,- of zelfs € 5.000,- mogelijk) · Helm, kleding en bagage bij beperkt casco en volledig casco standaard tot € 1.000,- meeverzekerd (aanvullend tot € 1.500,-, 2.500,- of € 5.000,-) · Combinatie van de no-claim korting van auto en motor · Extra 10% korting bij Winterstop (15 december tot 1 maart) · Bij gebruik van een Track en Trace systeem: 10% korting op de diefstalpremie en GEEN eigen risico bij diefstal of schade ontstaan bij diefstal.

(hierdoor is extra korting mogelijk!)

Zwartewaterland Assurantiën │Postbus 9 │ 8060 AA Hasselt tel. 038‐477 85 88 │ info@zwla.nl │www.zwla.nl

Erkend

dealer

Verkoop en reparatie van alle Japanse merken

M O T O R S Buitenwatersloot 149 2613 TD Delft www.overkampmotors.nl Tel.: 015-2121231

OVERKAMP

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

Voorwoord van de Voorzitter

D e komende periode wordt door media en opiniema- kers gekenmerkt als een onzekere tijd. Dat is niks nieuws, we weten nooit zeker wat ons boven het hoofd hangt. Toch gaan we vol optimisme ieder jaar verder. Niet iedereen natuurlijk, want in veel gevallen viert pessimisme hoogtij. In een aantal gevallen probeer ik wat stellingen te verkondigen. Iedereen mag de betreffende vraag of kwestie voor zichzelf beantwoorden. Onzekere tijden , we hebben ver- kiezingen in het voorjaar en wie weet wat we nu weer voor rege- ring krijgen? Neem van mij aan dat het weinig uitmaakt door wie je wordt benadeeld, door links of door rechts. Betalen moeten we altijd, maar waarvoor en aan wie? Weggebruikers pesten zullen alle komende kabinetten doen, maar wat betekent het voor ons? De toekomst zoals men nu voor- spiegelt, wordt elektrisch en zelf- rijdend . Ik zie dat bij motoren nog niet op grote schaal gebeuren.

en veilig door ons geliefde Europa rijden? We zijn net de financiële crisis te boven, ook al merken de meeste landgenoten daar weinig van. Nu wordt er al gesproken over een morele crisis . Ik zeg niet dat de moraal van de mensheid erop vooruit gaat, maar ontmoedigen is het laatste wat overheden moeten doen. Wat is onze eigen rol hierin? Naar mijn idee zijn dit genoeg vragen om eens over na te denken en er zelf antwoorden op te geven. Positief gaan we genieten van 2017 met mooie tochten en veel plezier.

Is het dan einde hobby en einde mobiliteit op deze prettige manier van voortbewegen? I n Amerika verandert er veel na de inauguratie van de nieuwe president. Wat zullen wij ervan merken op korte termijn? (In Amerika wordt geen nieuwe Pan- European ontwikkeld, maar in Japan ook niet). De hele samenleving streeft naar ‘ duurzaamheid ’. Ik krijg het woord nauwelijks over mijn lippen of uit mijn toetsenbord. Het lijkt een toverwoord te worden, dat te pas en te onpas wordt gebruikt om een soort kwaliteitskenmerk te worden. Je kunt duurzaam eten kopen en duurzame energie gebruiken. In de Dikke Van Dale staat bij duurzaam: geschikt om lang te bestaan. Als Pan-rijders zijn we volkomen duurzaam bezig, onze Pan bestaat al lang en zal nog langmee moeten. Duurzaam eten wordt een dag later doorge- spoeld. We gaan even door met de dilem- ma’s. Hoe lang kunnen we nog vrij

Het allerbeste toegewenst!

5

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

CPEN nieuws

Frans Voermans heeft zijn prijzen Op 20 december 2016 bracht Wil Coopmans een bliksembezoek aan Frans Voermans, omdat Frans niet bij de eindejaarsbijeenkomst aanwezig kon zijn om zijn prijzen in ontvangst te nemen. Jawel, twee prijzen, want Frans had zowel de club- competitie gewonnen als ook een prijs voor zijn reisverhaal “Motorpech in Bulgarije”. Zie eventueel PanPost 2016 nr. 1. Als lid van de toercommissie had Wil Coopmans het op zich genomen om Frans de beide oorkondes te overhandigen met de daarbij behorende waarde- bonnen voor een achterband -ter beschikking ge- steld door onze sponsor Snoek Motoren te Heerhugo- waard- en een VRO cursus van de KNMV. N ie uw sb r ie v e n Onze redactie zendt via e-mail regelmatig nieuws- brieven uit met informatie over een aanstaande toerrit of inschrijving voor een evenement. Indien je geen nieuwsbrieven ontvangt, wordt je verzocht je e-mail adres op te geven aan de ledenadministratie (ledenadmin@club-pan.nl). Inloggen nieuwe website Als je voor de eerste keer inlogt op de website, gebruik je als gebruikersnaam je e-mail adres en als wachtwoord je postcode. Nadat je bent ingelogd, kun je een eigen wachtwoord kiezen. Digitaal rijbewijs Heb jij je rijbewijs op de motor altijd bij je, of vergeet je het wel eens, omdat het bij de autopapieren is gestoken? De RDW onderzoekt de mogelijkheden om het digitaal rijbewijs op je smartphone te kunnen meenemen. Maar helaas zal dit nog wel een paar jaar duren, want eerst moet de Europese wetgeving hierop worden aangepast.

Frans was zeer vereerd met de toekenning van beide prijzen, zoals op bijgaande foto is te zien.

• • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • •

ANWB en Promotor De ANWB heeft na bijna 25 jaar de uitgifte van het motorblad de Promotor beëindigd. Het past volgens de ANWB niet meer bij hun contentstrategie van wandelen, water en fietsen, waarbij vooral het laatste een belangrijk domein voor de ANWB is geworden. Vanwege de schaalgrootte past de motor niet meer bij hun strategie. Des te merkwaar- diger nu de motorverkopen weer in de lift zitten. Maar niet getreurd voor de lezers van het motor- blad, want de hoofdredacteur Jan Kruithof zet met zijn team de verschijning van de Promotor voort.

Ga jij ook naar de MOTORbeurs?

6

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

Van de redactie

Z oals u ziet is de verschijning van de PanPost een maand vervroegd. En met reden. Op deze wijze hopen wij beter op de evenementenkalender voor het komende kwartaal aan te sluiten. De volgende PanPost zal rond 20 mei uitkomen. Heel Nederland was in de maand januari een aantal dagen in de ban van het schaatsen, toen het een aantal nachten lichte tot matige vorst gaf. Er kon zowaar op een zondag op ondergelopen land of slootjes worden geschaatst, al werd er volop gewaarschuwd dat het ijs nog lang niet dik genoeg was. De nachten met vorst werden helaas overdag afgewisseld met tempe- raturen ruim boven het vriespunt, waardoor de ijslaag niet echt kon aanvriezen. En langzamerhand gaan we de winterse periode verruilen voor het voorjaar en komen ook de eerste clubritten weer in het vizier. Op zondag 19 maart wordt de “frisse lenterit” verreden, georganiseerd door Ben te Lintelo, en op zater- dag 8 april de regiorit Noord-West met de start bij Snoek Motoren in Heerhugowaard.

Ons clubseizoen is echter al eerder van start gegaan, en wel op zater- dag 4 februari met de zgn. “Koffie- klets” in het motorcafé van Arie Molenaar in IJsselstein. Een gezellig samenzijn met koffie en andere versnaperingen. Een aantal Pan- leden was op de motor gekomen bij een aangename temperatuur van 12 graden. En natuurlijk mag ook de jaarlijkse Motorbeurs Utrecht eind februari niet ontbreken, waar menig lief- hebber weer naar toe trekt. Hope- lijk staat onze CPEN stand ook in een ruime belangstelling en mag de club een aantal nieuwe leden bijschrijven. Op zondag 5 maart vindt de offi- ciële seizoensopening plaats met gelijktijdig de Algemene Ledenver- gadering. Een belangrijke verga- dering omdat tenminste een nieuw bestuurslid verkozen dient te worden. Een oproep hiervoor is reeds in de CPEN nieuwsbrief nr. 3 aangekondigd. In deze PanPost ook twee prach- tige verhalen. Een bijdrage van Roger Leppers over zijn rondreis in het Spaanse Catalonië en een bijdrage van Arno Torenvlied over de Pan-Gathering 2016 in het Spaanse León.

In de laatste PanPost 2016 was als bijsluiter de wervingsfolder voor nieuwe leden met een ST1100 of ST1300 toegevoegd. Deze wer- vingsfolder is met een display voor op de toonbank of leestafel aan een ruim aantal Honda dealers/ wederverkopers toegezonden. Als u bij uw dealer binnenkomt en deze display niet aantreft, geef dit dan alstublieft door aan pr.communicatie@club-pan.nl. De redactie zal zorgen dat ook uw dealer de display/folders ontvangt . Een mooi motorseizoen toege- wenst!

7

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

TOERCOMMISSIE Frisse Lenterit, zondag 19 maart 2017

Tekst : Ben te Lintelo

D it jaar starten we bij de Bolwerksmolen in Deven- ter. De Bolwerksmolen is een zaagmolen in Deventer op de westelijke oever van de IJssel, vlakbij de Wilhelminabrug. De molen werd in 1968 ingeschre- ven in het Register van Rijksmonu- menten.

een rondleiding geven in deze fantastische molen. Even alvast een paar wetenswaardigheden. Om de vestingwal te versterken werden er in de loop van de zes- tiende en in het begin van de zeventiende eeuw op verschil- lende plaatsen bolwerken of bas- tions aangelegd. Een bolwerk is een vooruitspringend, vijfhoekig gedeelte van een vestingwal. Vanaf zo'n bolwerk kon men de vijand vanuit verschillende hoeken beschieten. De molen werd gebouwd in 1863 gebouwd door de gebroeders Elfrink. De houten, achtkantige bovenkruier met stelling staat op een vierkante onderbouw met zaagschuur en heeft een sleephel- ling voor het uit het water trekken van de boomstammen. De stelling zit op een hoogte van 5,60 m.

In het begin van de 21 e eeuw bleek de molen dusdanig verzakt, dat een ingrijpende, anderhalf jaar durende restauratie noodza- kelijk was. De molen werd geheel gedemon- teerd, heipalen werden in de grond gebracht en een nieuwe fundering geplaatst. Daarna kon de molen weer worden opge- bouwd. De romp en de kap kregen eveneens een opknap- beurt. Sinds voorjaar 2007 kan de

Wij zijn daar te gast bij ons Panlid Ber Fort. Ber is de trotse molenaar van deze houtzaagmolen. Hij en zijn vrouw Anneke zullen ons daar ontvangen met koffie en Deventer koek! Ber zal ons bij belangstelling

8

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

We naderen nu Kampen met z’n bekende hefbrug.

weg met links weer een geweldige heidevlakte richting Hoenderloo. Hier ook mogelijkheden genoeg voor nog een bakkie of zelfs een ijsje links op de hoek bij de bakkerij, lunchroom en ijssalon “LOKALITEIT”. Nog even snel langs het oude mili- taire vliegveld Deelen. Ook weer niet te snel, want hier geldt een maximum snelheid van 60 km en er wordt driftig gecontroleerd. En dan naderen we het eindpunt bij vdValk bij Papendal. Start : Bolwerksmolen, Bolwerksweg 8, 7419 AA Deventer, 0570-615040. Eindpunt : Hotel Van der Valk, Amsterdamseweg 505, 6816 VK Arnhem, 026-4821100. Samenvattend:

molen zijn werk weer doen en draaien de wieken als vanouds. De eigenaar is sinds 1967 de gemeente Deventer, de exploitatie van de molen gebeurt door de Stichting Bolwerksmolen. Molenaar is sinds 2002 Ber Fort.

Tijd voor een bakkie of een kleine lunch? Bij de brug even linksaf, dan vind je gegarandeerd iets. We verlaten Kampen via een rare kronkelweg om over het spoor te kunnen. Oppassen dat je de paral- lelweg bij de Flevoweg pakt en op de Zwartendijk komt! We rijden nu door een aantal wei- landen richting Oosterwolde (Gld) en ’t Harde -bekend van de militaire kazerne op de Woldberg- en gaan de Veluwe op. Heerlijk zwieren en zwaaien over de Veluwe met z’n bossen, heidevelden en zandvlak- tes. Bijvoorbeeld de Oranjeweg en Vierhouterweg. Heel mooi en glooi- end is de Pomphulweg. Voor foto- liefhebbers, hier even stoppen!

Meer info, zie: http://www.bolwerks molen.nl/. Nadat iedereen een aantal planken heeft gezaagd, klimmen we weer op ons metalen ros en rijden wij dicht langs de IJssel richting Kampen. De IJssel zien we dan ook regelmatig aan de rechter kant. We passeren plaatsjes als Terwolde en Welsum. Welsum ligt aan de linkerkant van de IJssel, maar hoort toch bij Olst-Wijhe (Overijssel) en is bekend om z’n Welsumer kippenras.

Lengte van de rit : 157 km

Veel rijplezier en groet, Ben te Lintelo, TC Midden-Oost.

In Hattem moeten we even van de IJssel af. Al zin in een kop koffie? Hier niet op zondag. We passeren hierna het wereldberoemde plaatsje Zalk, bekend om het “kruidenvrouwtje” Klazien uut Zalk.

We passeren een paar keer de A1 en rijden vlak langs Radio Kootwijk. Bij Ugchelen rechtsaf. Voor de vdValk liefhebbers een stop bij de Cantharel, of anders even doorrijden over de heuvelachtige

9

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

TOERCOMMISSIE PANdag bij Snoek Motoren, zaterdag 8 april 2017

S taat het al in de agenda? Op zaterdag 8 april heeft de toercommissie van de PANclub een regiorit uitgezet in Noord-Holland. En geen betere plek om die te beginnen dan tussen de bloeiende bollenvelden bij Snoek Motoren in Heerhugo- waard. Dit familiebedrijf speciali- seert zich al meer dan 40 jaar in verkoop en onderhoud van Honda motorfietsen. Wie er bin- nenstapt, ziet het direct: dit is een zaak met hart voor Honda. Goed begin PANdag Pan-European-rijders en andere motorfanaten kunnen de dag bij Snoek goed beginnen met koffie, thee en wat lekkers of een broodje. Daarnaast valt er voor de Honda-liefhebber genoeg te zien voordat hij/zij aan de toertocht begint. Allereerst natuurlijk de showroom met gebruikte motoren die er tiptop bij staan en soms nauwelijks van nieuw zijn te onderscheiden. Hoe dat kan? Twee redenen: (1) Snoek koopt alleen motoren in die door hun vorige eigenaar goed zijn behandeld; (2) bij Snoek werken monteurs die hun job met plezier en vakkennis doen. Wie een Honda koopt in Heerhu- gowaard, kiest er dan ook vaak voor om de motor daar te laten onderhouden.

Finish bij Snoek Ook na een dag toeren door de prachtige Kop van Noord-Holland is men nog van harte welkom bij Snoek Motoren. Showroom, werk- plaats en winkel zijn tot 16.00 uur open.

De klanten van Snoek komen niet voor niets uit heel Nederland. En zelfs van over de grens. Korting op kleding Snoek verkoopt niet alleen motor- fietsen, maar ook motorkleding en -accessoires. Op de PANdag krijgen kopers een aantrekkelijke korting van maar liefst 21% op kleding en schoeisel.

De mensen van Snoek zijn de hele dag aanwezig om vragen te beantwoorden en tips te geven. En natuurlijk hopen ze ook niet- Hondarijders warm te laten lopen voor dit prachtige merk.

Misschien een uitstekend moment om de motoroutfit op te frissen met een nieuwe jas, broek, laarzen of handschoenen. Snoek heeft standaard een gevarieerde col- lectie kleding en helmen in de winkel, in verschillende prijsklassen, maar deze dag gaat er nog een schepje bovenop. De importeur van Macna motor- kleding en Schuberth helmen is aanwezig om advies te geven over een comfortabele en veilige outfit. Wie al een helm van Schu- berth heeft, kan meteen profiteren van een speciale service: de helm wordt ter plekke gratis nagekeken en schoongemaakt.

Tot 8 april in Heerhugowaard!

10

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

TOERCOMMISSIE Regiorit Noord-Oost, zondag 14 mei 2017

Tekst : Jan Verweij

Nationaal Park Dwingelderveld

V oor deze regiorit heb ik weer een keus moeten maken welke richting deze uit zou moeten gaan. Dat is altijd weer een heel lastige keuze en dit keer had ik nog geen verzoekje gekregen. Hier in het hoge noorden is eigenlijk elke kant wel de goede kant. Er zijn zoveel mooie stukken. Het uiterste noorden van Groningen is natuur- lijk prachtig. Hier zijn we bijvoor- beeld in 2015 nog geweest voor een mooie rit. Vorig jaar was Friesland aan de beurt met de Elfstedenrit en de Hollandtoer voerde ook een heel stuk door Friesland. In 2014 zijn we met de regiorit in Duitsland geweest om van de brandstofprijzen te profiteren. Een voordeeltje halen is altijd leuk, dus dit jaar gaan we weer in Duitsland tanken! De route van dit jaar is natuurlijk wel anders dan die van 2014, dus dat is geen excuus om niet aan de start te verschijnen. Het startadres ligt nog niet hele- maal vast. Ik ben nog niet definitief over een locatie in Frederiksoord

met hotel en B&B aan de overkant. Mocht dat het niet worden, zal het zeker niet ver daarvan verwijderd zijn. Neem vanuit Zwolle op de A32 in ieder geval afrit 6 Steenwijk/ Vledder. Het definitieve startpunt verschijnt zeker in de nieuwsbrief en op de website. Het voordeel hiervan is dat we veel actuelere info kunnen geven. De route kan daar ook alleen maar beter van worden. De route gaat dus richting Duits- land. Allereerst gaan we naar het oosten door het Nationaal Park Dwingelderveld en komen we langs Spier, Westerbork en Orvelte. Helaas kunnen we niet door muse- umdorp Orvelte heen rijden. Dat kan alleen nog maar te voet. Het is al wel na zo’n 40 km, er is vast verderop nog wel een gelegen- heid met parkeerplaats naast de deur. Langzamerhand kronkelen we verder naar het zuidoosten. Hier komen we weer de kenmerkende pijpleidingen tegen, die weer gebruikt worden om olie te winnen. Die komen nog bekend voor van 2014, maar het valt niet

mee om in die regio de leidingen te ontwijken. Die olie heeft natuur- lijk in het verleden wel een enorme invloed gehad op de ontwikkeling van dit gebied en daarom mag dat ook wel gezien worden. Verderop gaan we tussen Emmen en Coevorden door richting Emlichheim. De winkels daar zijn helaas gesloten op zondag, maar de tankstations niet! We gaan nog een klein ommetje om vervolgens weer naar Nederland te koersen. Bij De Haandrik gaan we de grens over. Goed opletten, want ineens mogen we maar 80 km/uur. We pakken wat bosrijke weggetjes en gaan op weg naar de finish. We rijden om Hoogeveen heen en gaan langs de andere kant van het Nationaal Park Dwingelder- veld, langs Ansen, naar het eind- punt. Dit eindpunt zal in de buurt van Havelte of Meppel zijn. Het is in ieder geval vlak bij de snelweg om weer lekker vlot naar huis te kunnen rijden. n

11

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

15-DAAGSE RONDREIS CATALONIË VAN 25 JULI T/M 8 AUGUSTUS 2016 Tekst en foto’s : Roger Leppers

Dit jaar zat ik qua vakantie te twijfelen tussen Schotland, Wales en Catalonië. Uiteindelijk gaf een reisaankondiging in de Promotor de doorslag. De reis zou naar Catalonië gaan, uitgaande van de routes die je zo’n beetje kon plannen aan de hand van de prints in dat blad. Zoveel wegen zijn er niet in berggebieden.

D e eerste etappe ging door de Ardennen en dan via La Roche en Bouillon Noord- Frankrijk in. Het eerste deel is de uitloper van de Ardennen en dus best berg-heuvelachtig, met kleine dalletjes en veel bomen- groepjes in het landschap. Kortom: gezellig! Allengs kwam ik terecht in de uitgestrekte graan- velden van Noord-Frankrijk: zover als je oog maar kan zien, velden met koren, wuivend in een zachte bries. Dit was het land van de drie Musketiers! Alleen, na tien kilometer wel behoorlijk eentonig zo’n rustge- vend landschap met mooie rechte wegen! Gelukkig werd er op bijna elke ‘akker’ geoogst met van die joekels van dorsmaaiers die niet eens meer op de gewone weg passen. De maaikorf en de maaimessen zijn zo breed dat die moeten worden afgekoppeld en in de lengte achter de maaier worden meegenomen op een losse kar. In de buurt van Auxerre werd het landschap weer wat gevarieerder en viel er meer afwisseling te zien. Maar ook hier nog enorme silover- zamelingen in de vorm van pak- huizen om al dat graan in op te slaan. Indrukwekkend als je beseft hoeveel daar in gaat!

Het Quick Palace hotel in Auxerre was een prima doorgangshotel van de klasse ibis, €38,- inclusief ontbijt, met sanitair op de kamer en gratis WiFi! Ik zei: “doen!” Morgen verder naar Millau! De tweede etappe werd meteen ten zuiden van Auxerre al een stuk leuker om te rijden. Het landschap is voor een groot deel Zuid-Lim- burg XXL. Veel gezellige dalen vol dorpjes met een eigen kerktoren, veel afwisseling in het landschap met akkers en bossen, kronkelwe- gen en goed onderhouden dorpen. De wegen zijn redelijk tot goed, vooral de D909 na Issoire is een aanrader! Het is een weg met meest langere bochten die lekker liggen als je wat boven de toege- stane 90 km/u rijdt: 100-130 km/u is hier een leuke snelheid. Wél moet je de borden met radarcon- trole serieus nemen. Meestal staat niet veel verder een flitser langs de weg! Al snel stond er een wegwerk- zaamhedenstoplicht op de weg, waar je alternerend op de tegen- liggers moest wachten. Toen ik eraan kwam stond er al een rijtje te wachten voor rood, ik kon er nog net vóór! Bij groen had ik de hele weg voor mij alleen! Heerlijk is zoiets, je kunt volledig je eigen tempo rijden zonder telkens te

worden opgehouden door auto’s of (jawel) campers… Ook vandaag had ik een uur inge- lopen op de route, maar bleek het hotel volgens de Zumo op een kruising te staan in the middle of nowhere… Ik had de coördinaten van internet blindelings ingevoerd in de routeplanner, met dit als resultaat. Gelukkig had ik de hotel- reserveringen op papier bij me en kon ik alsnog een “analoog” adres intypen op de Zumo. Bleek dat 50 km terug te liggen in de plaats Mende. Nu had mijn achterwerk zich al helemaal gezet naar dat uur minder weerstand bieden aan decubitus en moest ik even wat beweging inlassen om het houte- rige deel van mijn lijf weer enigszins soepel te krijgen. Al met al heb ik dat verdiende uur ook weer gebruikt om terug te komen in Mende. Mijn kontje was er niet blij mee! Maar mijn hoofd heeft genoten van weer een uurtje achtbaan. Wat is het in deze omgeving lekker sturen zeg! De combinatie van snelheid en bochten die daarop passen (of is het andersom??) is kicken voor de snellere toerder. En dan is zo’n mineur einde van de toerdag eigenlijk helemaal geen straf. Daarbij is Mende een leuk stadje. Even een terrasje pikken met een heerlijk koud biertje was een

12

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

Daarna óp naar Millau . Met ‘dé brug’ voortdurend in het vizier blijkt Millau een heel gezellig en uitno- digend geoutilleerde stad te zijn. Zo zijn er langs de route een aantal leuke parcoursen gemaakt, die je gratis (volgens de reclame-uitin- gen dan) kon ‘beleven’. Denk aan een fietsparcours, waterparcours, loopparcours, klim- en op hoogte- parcours. Het zag er gezellig uit toen ik erlangs reed! Na Millau moet je onder dé brug door… Gigantisch, wat een bouwwerk! Alleen die hoge pijlers al! En zou hij om kunnen waaien?? Vast niet, maar hij ziet er zo slank uit dat die vraag automatisch in je opkomt. Na de brug ging de route zuidwes- telijk richting Carcassonne . Bleek dat er een cruciale verbindings- weg was geblokkeerd door werk- zaamheden. Natuurlijk probeer je of je er met de motor niet tóch nog langs kan, maar dit was écht niet te doen helaas. De mannen van de werkzaamheden hadden beiden een eigen alternatief. De een stuurde je terug en dan linksaf, de ander rechtsaf. Ik koos voor rechtsaf en bij een tankstation (ik dacht de tank maar vol te gooien met zo’n ongewisse toekomst) zeiden ze vol overtuiging dat ik linksaf moest, naar Mazamet. Van daaruit naar Carcassonne. Dan maar weer terug en 30 km verder naar Mazamet gereden. Goede kaarten had ik niet bij me van dat gebied, tijd om je laptop op te starten neem je niet in zo’n geval, en dus ga je af op de info van de ‘locals’. Wat ze zeiden was goed, alleen veel te ver om! Mijn achter-

mooie opmaat voor het diner in het hotel. Het beginpunt van de volgende dag stond op de Zumo gewoon op de locatie van het hotel. Zo’n mismatch met het eindpunt van gisteren kan dus zomaar gebeu- ren! En dan?? Heb je kaarten van de gebieden bij je?? Ik had over- zichtskaarten van de doorgaande routes voor Frankrijk bij me, maar daar staan de kleinere wegen niet op. Bij calamiteiten met je naviga- tiesysteem moet je op kaarten kunnen terugvallen! Dan had ik sinds de tweede dag een hinderlijke kraak in mijn oor, het bleken geen slechte stekker- verbindingen in de connectie tussen Garmin en Autocom te zijn (want: gecheckt). Wat het dan wél was werd me steeds duidelij- ker! Als ik begon te rijden had ik nergens last van, na een tijdje (als de boel warm was en was gaan uitzetten) begon het gekraak! Na drie dagen filter je het probleem er redelijk uit, maar leuk rijden is anders. Inmiddels ben ik erachter dat het hoogstwaarschijnlijk een slechte soldeerlas op de print van de Autocom zal zijn. Door het voort- durend trillen en een van oor- sprong mindere soldeerlas, kan er op een gegeven moment een ‘los’ contact ontstaan dat een dergelijk resultaat geeft. De remedie is het opnieuw solderen van de printplaat. Het is even een klusje maar het resultaat is er dan ook naar. Alleen, waar haal ik een soldeerbout vandaan in het bui-

tenland?? Inmiddels weet ik dat het in het Frans “fer à souder” is en in het Spaans “soldador”. Mis- schien in een van de hotels vragen of ze zo’n ding hebben. Want irritant is het wél, dat gekraak de hele dag. De rit van vandaag voerde verder in een steeds ruiger wordend land- schap. Op een gegeven moment belandde ik bovenop het plateau van de Gorge du Tarn ! Als je naar beneden kijkt zie je daar zo’n lief onschuldig riviertje meanderen en kun je je niet voorstellen dat dat die kloof heeft uitgesleten. Er zijn zeker heftiger tijden geweest waarin ijs en rotspuin door die rivieren werden afgevoerd. De zachtere gesteentes slijten dan uit tot gigantische dieptes. Maar dat heeft ook wel miljoenen jaren geduurd. In Amerika zijn daar heel bekende Gorges (canyons) door ontstaan. Die van Europa zijn echter ook niet mis! Er is veel vertier langs de Tarn. Allerlei wateractiviteiten kun je beoefenen op zo’n rivier en dat zag je ook terug in de drukte op het water. Ook zijn er veel cam- pings waar je je uitvalsbasis voor een sportieve vakantie kunt vesti- gen. Voor gezinnen met kinderen is het hier een Eldorado! Het einde van deze Gorge werd voor mij gekenmerkt door het gezellige stadje: “ le Rozier ”. Hier was het markt met een gezellige drukte en later zag ik een aantal campings liggen. Mooie plaats om te vertoe- ven!

13

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

werk was al tijden toe aan een ander vlak dan het zadel van mijn motor, dus moest ik ook (te) regel- matig stoppen om even uit het zadel te zijn. Pas bij hogere snelheid en dito bochtendichtheid ging er voldoende adrenaline stromen om de klachten van het zitvlak op het tweede plan te schuiven, ik hoop dat ik bij alle flitslocaties netjes heb gereden. De afgelopen dagen is de Zumo een aantal keren niet meer vanzelf aangegaan na een stop. De remedie is dan even de accu los- koppelen, waarna alles weer OK is. Alleen in dit geval was ‘de route tot nu toe’ verdwenen uit het geheu- gen. En ik had inmiddels al zoveel anders gereden dan de oorspron- kelijke route, dat die in geen velden of wegen meer te zien was in het overzicht op het apparaat. Dan maar het adres van het hotel recht- streeks invoeren. Advies nogmaals: neem gedetailleerde kaarten mee van de gebieden waar je door- heen rijdt! Wat verder nog opviel was dat er vandaag een enorm verschil zat in de kwaliteit van de wegen. Alles heb ik gehad, van karrespoor tot en met vers geasfalteerde wegen. Het stadje Puigcerdà is heel gezellig. Veel mensen spreken Frans omdat het een grensdorp is, of Engels omdat er veel wintersporttoerisme is. Maar verderop in Spanje gaat ‘da nie lukke, nie!’ dacht ik toen. Het hotel lag midden in het oude centrum met kleine straatjes vol

eenrichtingsverkeer en geen mogelijkheid om de motor voor de deur te parkeren. Dat was allemaal ‘kleine straatjes voetgangers- en winkeldomein’. Voor het afladen van de bagage kon ik hem even voor de deur zetten, daarna moest hij naar het motorparkeergebied, een pleintje drie straten verder. ’s Ochtends bij het weggaan moest die hele ‘semi-illegale-door-het vvoetgangersgebied-truc’ weer opnieuw worden uitgehaald, met dien verstande dat er auto’s aan het laden en lossen waren in die straatjes. Je kon er met de motor absoluut niet langs! Voordat je het stuur in de richting van zo’n straatje had gedraaid, was het toch even goed uitzoeken hoe je dán weer verder moest. Keren in die straatjes was geen optie! Uiteindelijk is het gelukt om Puigcerdà te verlaten, maar een volgend keer ga ik spe- ciaal hierop letten bij de keuze van een hotel! Overigens kwam ik bij het laveren door die straatjes (vast en zeker eenrichting-aanduidingen over het hoofd hebben gezien) twee surveillerende politieagenten tegen, die er niet van op- of omkeken dat er een motor door het voetgangersdomein reed. Na een tankbeurt, en de insecten van de buiten- en binnenkant(!) van mijn windscherm te hebben verwijderd, kon ik beginnen aan mijn eerste dag in Spanje. Het zou een korte toer worden van 250 km en zo’n 5 uur in het zadel. Heerlijk, vergeleken met de afgelopen dagen. Ik was pas om half elf ver- trokken en had de tijd aan mezelf,

zo voelt dat dan zonder tijdsdruk. Bij de eerste de beste supermarkt (ze zijn niet zo dik gezaaid als je misschien in Frankrijk gewend bent, dus sla op tijd je slag!) had ik wat fruit, drinken en brood gekocht om onderweg ergens te kunnen pick- nicken. Daarna kwamen de Pyreneeën steeds meer in beeld. Vanaf een afstand is het een beetje een teleurstelling. Het landschap ziet er té lieflijk uit. Alsof er zich een heel groot lijf vol weelderige groene borsten voor je ogen ontspint. Dat is geen berggevoel, hoewel de wegen toch al wél dat gevoel geven, de langere-bochten-door- lopende scheurwegen. In menig dal van de alpenroutes zitten dezelfde soort wegen, alleen wat ernáást staat is hoger. Maar naar- mate je meer tússen de ‘borsten’ terechtkomt worden het hele andere dingen: rotspartijen, kloven, watervallen, skigebieden, eeuwige sneeuwbergen en ook nog hoog ja! Omdat veel bergen groen zijn, lijkt de ruigheid er vanaf te zijn, wat bij nader inzicht niet het geval blijkt te zijn als je dichtbij komt. De wegen waren net als in Frankrijk heel goed te rijden met hogere snelheid. Er waren veel langere bochten waarin je met ‘max-snel- heid-plus’ pas kunt genieten van het motorgevoel om tegen de middelpuntvliedende kracht in te hangen (bij flauwere bochten heb je daarvoor eenvoudig meer snel- heid nodig). Opvallend is dat de adviessnelheid voor bochten (aan- gegeven door een fors groot vier-

14

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

kant blauw bord) op de grotere wegen lijkt afgestemd op ‘oude omaatjes met staar’. Je kunt er bijna altijd zeker 30 km extra bij optellen om alsnog veilig door de bocht te gaan. Op de kleine wegen echter, zijn die aanduidin- gen wél echt wat je zo’n beetje maximaal erdoorheen kunt ‘jagen’. Maar ook in de doorgaande wegen zaten soms behoorlijke haarspeldstukjes verweven, waarbij je terug moet naar de basics van het sturen, anders val je om. Als je op dit soort wegen snel wilt doorrij- den moet je zoveel mogelijk gebruik maken van de mogelijk- heid tot passeren. Zo zaten er op een gegeven moment drie exten- ded vrachtwagens achter elkaar, met geen ruimte om ertussen te duiken. Dan moet je dus wachten op een lang genoeg vrij stuk om ze in een keer allemaal te passeren. Ik had geluk dat ik na een paar bochten al zo’n moment tegen kwam. Dan is het “gas open” en vertrouwen dat je motor het aankan. Nu zijn de Pan-European en de Trophy 1200 allebei waanzinnige koppelbeesten, die vanuit lage toeren een constant hoog koppel opbouwen. Als je voluit gas geeft, ga je de koppelkromme langs die voor beide motoren heel recht verloopt. De versnelling die je bereikt, blijft bij hogere toerentallen ongeveer hetzelfde, waardoor je het idee hebt dat de motor niet genoeg ‘presteert’. Bij andere motoren heb je vaak bij een bepaald toerental een boost in het

vermogen, waardoor je net bij dat toerental een gevoel van kicken hebt. Bij de Pan en de Trophy is dat lineair uitgesmeerd en onderga je een constante versnelling die qua gevoel niet zo opvalt. Als je dan echter vanuit 2000 toeren en weinig snelheid kunt doortrekken tot 140 km/u in de 2 e versnelling bij de derde vrachtwagen, is dat écht wel kicken!!! In de route zaten ook uitstapjes naar kleinere dorpjes met kleinere wegen. Een van die dorpjes was Prullans , écht een pareltje! Alleen zijn de straatjes er dito heel klein en komt de GPS soms in de problemen om bij zo’n kleine afstand de juiste keuzes te maken. Dat was bij mij het geval en ik kwam, na het nemen van de verkeerde poot van een Y-splitsing, in een bijzonder hellend en smal straatje terecht. Zó smal dat keren niet tot een optie behoorde en zó steil dat je ver- wachtte dat de straat op elk moment een trap zou kunnen worden, net als in zoveel bergstad- jes. En dan is trap-af meestal niet een heel groot probleem, maar terug trap-op wel degelijk! Dus was het zaak om heel goed uit te kijken welke straatjes je kon nemen. Gelukkig bleek er geen trappen- straatje in te zitten. Het tweede uitstapje was naar Esterri D'àneu , een kleine omweg naar de oude route, maar ó zo mooi qua bochtenwerk! Hier weer van die echte haarspeldbochten, waarbij je in de bocht haast stilstaat en op het juiste moment gas moet geven om niet om te vallen. Kicken

gewoon! Was anders geweest als je was omgevallen denk ik, maar “I did it!” Gaandeweg kom je dan toch steeds meer tussen die voormalige ‘bustes’ terecht, die hun ware inborst prijsgeven. Heel mooie plaatjes kun je schieten op wel- haast elke mogelijke parkeerplek naast de weg. Vaak zijn die plekken uitgezocht op een beetje pano- ramacachet, als het een beetje meezit. Maar dan! Na een paar haarspeld- bochten kijk je eens omhoog. En dan zie je wat je bij de vette passen in Italië ook ziet: “tornantes”, “curva cerrada” in het Spaans. Deze “ Passa Alto Pallars Aran ” is een waardige concurrent van de passen in de Dolomieten. Met zeker 30 bochten ben je voortdurend bezig met ideale lijnen enz. Helaas is er maar één zo’n pas in de wijde omgeving. En dat geeft Italië dan weer een voorsprong. Bijzonder was een lange tunnel in de N-30 na de plaats Pas D’Arro . Ik meen dat die zo’n 10 km lang was, maar het bijzondere is, dat je in die tijd langzaam naar ‘in de berg temperatuur’ toe gaat, zo’n 15 graden, en dat je er bij het verlaten van de tunnel plotseling 10 graden bij moet verwerken, van 15 naar +25 dus. Dat is een heel bijzonder gevoel! Langs deze route liggen diverse dorpen met hele grote hotels die speciaal voor de wintersport zijn gebouwd maar die in de zomer

15

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

helemaal leeg staan. Een ver- vreemdend idee, en geen kip te zien! Aan het einde van de route ga je de vallei van Boi in (spreek uit bwie, b-o-i, ‘bowie’ maar dan snel). Lange brede bochtenwegen brengen je snel verder richting bestemming. Die van mij lag een dorpje verder dan Boi, in Taüll . Een mini-gehuchtje naast een mooi oud kerkje dat heel veel toeristen trekt. Gezellig cafeetje erbij, mooie huizen. Het personeel van mijn hotel “Alberge la Coma”, hoe toepasselijk, waren superbehulp- zaam! Wat een dag later onver- wachts nog eens bleek. De dag erna ging het via een omweg naar Tremp . De route liep door wat centraler gelegen gebie- den en begon zienderogen op te ruigen. Hier waan je je regelmatig in klein Amerika, alsof je door vari- anten van de bekende canyons rijdt, een prachtige natuur komt voorbij! Wat in deze gebieden opvalt zijn de vele stuwmeren die je tegenkomt. Leuk af en toe zo’n meertje onderweg en het levert nog energie op voor het land ook! Mijn hotel in Tremp, SegleXX, lag tegen het oude centrum aan en had nota bene een eigen zwembad met olympische afme- tingen: 25m lang en 3m diep. Heerlijk om na zes uur in het zadel jezelf te trakteren op een lekkere, koele plons. Van die kleine zalig- makertjes zijn dat! Alleen werd me in dat zwembad ook pijnlijk duide- lijk dat in die zon je nek voortdu- rend aan de zon wordt blootgesteld. Gelukkig had ik after-

sun bij me, wat meteen verlichting gaf na het douchen. En de rest van de dagen heb ik regelmatig onderweg zonnebrand gesmeerd. Het stadje is zeker de moeite van het doorstruinen waard, zo groot is het niet en je kunt je alvast een beeld vormen van de plek waar je later gaat eten. Hier geldt heel sterk het Spaanse gebruik van de lunch als hoofdmaaltijd. ’s Avonds is er niet heel veel meer te doen bij de restaurants. En wat er dan nog is, begint ook nog eens pas rond 21.30 uur. Blijkbaar wordt er in Tremp ook niet zoveel buiten de deur gegeten. Ik ben echt diverse keren rondgelopen en heb weinig aanstalten gezien om de terrasjes te openen voor publiek. Net tegenover het hotel ben ik uitein- delijk terechtgekomen voor een gemengde salade en een forel. Lekker! Er zaten welgeteld drie eetgroepjes op het terras, mezelf incluis. Intussen had een vriendin van mij via Facebook in de gaten dat ik in Catalonië aan het reizen was en dat ik misschien wel heel dicht bij haar in de buurt zou komen. Ze hadden een 2e huis gekocht in ‘El Prats de Rei’, een dorpje tussen Tremp en Barcelona. En laat ik nu net naar Barcelona willen. Alleen liep mijn oorspronkelijke route een weg zuidelijker dan waar het dorpje lag, maar dankzij Base- camp was het ombouwen zó gepiept. Dácht ik (…).

Toen ik de route wilde gaan ombouwen, zocht ik naar mijn brillenvoorzetclipje met de compu- terglazen erin. Vanwege het motorrijden heb ik geen bril met multifocusglazen, omdat ik anders in de spiegels hele vreemde waar- nemingen heb. Daarentegen heb ik voor elke toepassing een speci- ale zonneclip laten ombouwen tot leesclip (met alleen onderin halve maantjes) en twee computerclips, één van monitor naar dichtbij (toetsenbord) en één voor wat verder naar dichtbij. Hiermee kan ik ook redelijk in een ruimte zien en net díe kon ik nergens vinden. Ik zou hem toch niet hebben laten liggen in Taüll, het vorige hotel? Om 23.00 uur meteen maar gebeld om te vragen of ze daar mijn clip hadden gevonden en ja hoor, hij was tussen de lakens opgedoken bij het opruimen van het beddengoed. Pfoe, wat was ik blij!! Maar wat nu?? Opsturen per post? Gaan halen? Dat laatste was eigenlijk niet zo’n gekke optie, omdat ik van Taüll naar Tremps een grote omweg had gemaakt. Direct via de kortste weg was het dik een uur rijden, over kleinere weggetjes met veel stuurwerk. Uiteindelijk zou ik om 14.00 uur bij mijn vriendin in El Prats de Rei kunnen zijn. En van daaruit was het nog maar een klein uurtje naar Barcelona. Dus naar beide betrokkenen gebeld en afgespro- ken dat er iemand in Alberge la Coma was om de clip te overhan- digen en dat Marjan rond 14.00 uur thuis zou zijn in El Prats.

16

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

En loos ging het die zaterdag! Niet alleen ik, maar best veel clubjes Spaanse motorrijders gingen op hun vrije dag die bochtenwegge- tjes sturen. Verder waren er weinig auto’s (één auto ben je zó voorbij) en geen campers. Mijn clipje lag klaar en werd uiterst vriendelijk overhandigd. Iedereen is heel vriendelijk en behulpzaam heb ik gemerkt, het lijkt wel Ame- rika! En toen de terugreis naar ‘Prats’. Het is helemaal geen straf om daar de wegen meerdere malen te rijden. De eerste 2-3 keer ben je al blij als je dingen herkent, en heen is alweer 100% anders dan terug. In die streek heb ik gewoon wat meer kilometers gemaakt zeg maar, so what? Toen ik, vlak voor het bochtige stuk met kleine weggetjes, wegreed van een tankstation, kwamen er net twee BMW’s GS1200 en een R-ding voorbij in de richting die ik ook op moest. Het werd “zwaan kleef aan” en we hebben met z’n vieren heerlijk over die weggetjes gegumd! Het voordeel van ‘locals’ is, dat je zelf niet het wiel hoeft uit te vinden. Als zij door een bocht kunnen, kan ik het ook! En dat is best leuk rijden! Prompt om 14.00 uur zou ik in Prats zijn geweest, ware het niet dat ik onderweg nog een paar mooie fotomomentjes voorbij zag komen. Maar om 14.10 uur stond ik toch echt voor de deur! Het weerzien was als vanouds vertrouwd en gezellig (we hadden elkaar zeker 20 jaar niet meer gezien, behalve

een keer vluchtig) en wát een mooi huis! Een voormalige slager, bakker en groenteboer hadden één huis in gebruik als hun winkeltjes. Daarvan heeft mijn vriendin een soort overkoepelende wooneen- heid gemaakt. De bovenste ver- diepingen zijn min of meer klaar, de onderste plus kelder gaan ‘under construction’. Geweldig wat je van zo’n alle- gaartje kunt maken als je een maatje groter denkt. De weg naar Barcelona was verder niet meer spannend, een groot deel was vierbaans of snel- weg. Wat me is opgevallen tot aan Barcelona is dat alle landbouw, in de streek waar ik doorheen reed, het verbouwen van graansoorten betrof. Er was overal net geoogst en je zag de boeren bezig om nog het stro af te voeren. In Frankrijk had ik vooral grote rollen stro gezien, hier zag ik het merendeel rechthoekige strobalen op de velden staan. Dankzij mijn Zumo kwam ik tot voor de deur van het hotel in Barca. Je zult dat op de motor toch zelf met kaarten en aantekeningen moeten uitvinden, zeg. In een grote stad is dat moeilijk voor elkaar te krijgen! Ik heb de motor vóór de deur op de brede stoep geparkeerd en daar stond hij drie dagen later gelukkig nog. Barca was een rustpunt qua rijden (drie dagen geen motor aange- raakt) en een beleving op cultu-

reel gebied. Als je in de buurt bent?? Trek er een paar dagen voor uit! En pas op voor zakkenrollers in de drukke metro! Na 3 dagen Barce- lona had ik wel weer zin om op te stappen, dit keer ging het naar Ripoll. Het landschap betreft uitlo- pers van de Pyreneeën met toch hele mooie routes! Op de route naar Ripoll kom je weer opnieuw, vanaf de kust, de diepere Pyreneeën in en worden de wegen weer af en toe lekkere stuurweggetjes. Hier heb ik voor het eerst gezien dat de waarschu- wingsborden voor overstekend wild geen onzin zijn. Zo’n honderd meter voor mijn wiel kwam er een klein hertje de weg op gedarteld, maar maakte gelukkig meteen rechtsomkeer toen het de motor hoorde/zag. In de Eifel heb ik ooit drie herten doodgemoedereerd een stukje de weg zien volgen om dan pas aan de andere kant het bos in te gaan, niet onder de indruk van een motor! ( Vervolg van dit reisverhaal in de volgende PanPost )

17

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

Honda Pan ST1300 - Triumph Trophy 1200SE, een vergelijk ……

Tekst : Roger Leppers

11 November 2014 was voor mij een noodlottige dag waarop ik met weemoed afscheid heb moeten nemen van mijn Honda Pan European ST1300 wegens een spontane kettingbotsing. En omdat er geen opvolger was (en nog steeds niet is) voor de ST1300, kwam de vraag naar boven of ik weer een aantal jaren ST1300 zou gaan rijden, of dat ik de blik eens op een ander motormerk zou richten. Het laatste is het geworden, en wel de Triumph Trophy 1200SE, zo u allen hebt kunnen lezen in PanPost 2015 nr. 1.

E n hoe verhouden zich beide motoren nu tot elkaar. Na ruim een jaar en diverse buitenlandse motortochten heb ik daar wel een mening over. De Trophy is een zeer waardige evenknie van de Pan ST1300. Qua motorvermogen en vermogens- afgifte zijn beide motoren bijna gelijk. Ook een rechte koppel- kromme, oppakken vanuit lage toerentallen (zeker met de Fuel Pressure Regulator op de ST vanaf 2000 tpm), lineair door blijven trekken. De motor klinkt wat rauwer dan de zijdezacht lopende ST1300 en geeft daardoor wat meer het gevoel op een motor te rijden. Ook zijn er wat meer trillingen merkbaar, maar nooit vervelend en nooit zo dat je gevoelloze handen krijgt. Op de Pan hebben sommigen daar last van: hoogfrequente trillingen in de handvatten die een doof gevoel in de handen/polsen teweeg kunnen brengen. Bij de Trophy zijn de trillingen heel effectief weggehouden van handen, voeten en zitvlak. Als je bijvoorbeeld i.p.v. de handvatten de trillingsdempers beetpakt, voel je daar heel duidelijk trillingen. Twee centimeter meer naar het midden zijn die vrijwel nihil. Goed ontwerp dus!

Comfort is ook vergelijkbaar met de Pan, maar op de SE (die ik heb) zit veercomfortinstelling (Comfort, Normaal en Sportief) en gewicht- compensatie (één berijder, twee berijders met bagage, een berijder met bagage). Verder is er een cruisecontrol en een banden- spanningsmeter ingebouwd. De elektrisch verstelbare ruit is standaard. Er is helaas maar één pocketberging in de bovenkant van de kuip, wél met elektrisch slot dat dicht gaat als je rijdt en als je de motor afzet. Het zadel is in twee standen verstelbaar en voor langere mensen is de motor wat groter en langer dan de ST1300. De remmen van de Pan zijn onovertroffen! Hoewel de Trophy hard kan remmen, moet je daar wat harder voor knijpen en drukken met je voet. Dan zijn de vleugeltjes van de Pan goud waard bij lichte schuivers of omvallen vanuit stand (schijnt nogal eens te gebeuren...). Bij de Trophy heb ik valbeugels gemonteerd, maar dat zijn accessoires. Er is minder turbulentie achter de ruit en ook komt er geen rommel op je vizier via de 'brievenbus' zoals bij de Pan. Ik heb daarvoor de dashboardspoiler bedacht,

maar die is op de Trophy niet nodig. Het schakelen gaat lang niet zo geruisloos als bij de Pan, maar dat schijnt niet erg te zijn. De garantietermijn op de motor is drie jaar.… Verder zitten er 3 aansluitpunten voor 12V op de motor in de vorm van kleine aanstekercontacten zoals bij BMW. De wielbasis is een stukje langer dan die van de Pan, wat een heel stabiel rijwielgedeelte oplevert. Maximum snelheid is 215 echte km’s in de 5 e versnelling (in de 6 e haalt hij net iets meer dan 200 km). Tot en met die snelheid is er geen enkele instabiliteit in het rijwielgedeelte te bespeuren. De Pan gaat wel zo’n 230 km, maar dan knijp je wel je billen bijeen omdat hij niet heel strak meer aanvoelt (begint al bij 180 km te komen). Het verbruik van de Pan was met mijn rijstijl 1 op 14 à 15 km/l, met de Trophy rijd ik 1 op 17 à 18 km/l. Ook is hij minder dorstig bij hogere snelheden (140-150 km). Dan is het gebruik van de materialen zeker van dezelfde kwaliteit als bij de Pan.

18

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

Omdat ik 's winters doorrijd, kan ik goed zien dat de invloed van pekel vergelijkbaar is als bij de Pan. En net als bij de Pan zijn de RVS boutjes weer goed schoon te krijgen door ze in de boormachine te monteren (moertje in de boorkoop) en het boutje dan te laten draaien tegen een stukje staalwol. Tot slot is de handelbaarheid een stuk beter dan die van de Pan. Het lijkt alsof de fiets veel lichter is dan de ST1300 en ook veel makkelijker

van richting is te veranderen. Dat kan mede komen doordat je iets hoger zit en het effect van je lichaam dus iets groter is dan als je lager zit... Maar het is echt een andere fiets qua rijwielgedeelte en ik heb er wel een maandje aan moeten wennen. Niet beter of slechter, gewoon anders. Dan denk ik dat de Trophy bij langer doorrijden (dus hogere kilometrage) in onderhoud goed-

koper uitpakt dan de Pan. Ten eerste is het onderhoudsinterval 16.000 km i.p.v. 12.000 km bij de Pan. Ten tweede hoeft na 1.000 km nooit meer de cardanolie te worden vervangen. Bij 32.000 km is er een dure beurt (want veel kuipsloopwerk) nodig waarbij, naast de standaard dingen, nog éénmalig de kleppen worden gesteld en daarna nooit meer. n

• • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • •

Ik moet naar een vergadering van de toercommissie. Ben al bezig motorkleding aan te trekken als ik me realiseer, dat ik geen motor heb. Dan maar met de trein, dat wordt haasten. Zal je net zien, staat de fiets met slappe band. Woest pompen, springt de slang ook nog eens van het ventiel. Jakkeren naar het station en ja hoor, brugklep Toercommissie syndroom? ( Dick Bakker )

omhoog. Donderklap en het begint toch te hozen, niet normaal meer en geen enkele schuilplek. Tot mijn hemd nat. Terug naar huis. Bel meteen voorzitter Paul. Ik stop er mee en pak de telefoon........Ik word wakker, zittend op de rand van mijn bed met de afstandsbediening van het nacht- kastje in mijn hand.

Langzaam dringt het tot me door. Ik hoef helemaal niet naar de TC, ben er al aantal jaren uit. Marco heeft district NoordWest van me overgenomen. Wat een opluchting, kan nog wel even blijven liggen. “Je hebt vannacht liggen schoppen, zeker ge- droomd", zegt Wil. “Ja," zeg ik, “moest een trein halen."

19