PanPost nummer 2 april 2016

Club Pan-European Nederland | nummer 2 | juni 2016

HOOGBEJAARD?

Tekst/Foto : Dick Bakker

D e Honda Goldwing 1800 heeft een paar jaar terug de Pan 1300 vervangen. e Goldwing maakt het opstap- pen voor duo Wil wat makkelijker en zij zit nu in een zetel. Een paar intrekbare zijwieltjes en de "achter- uit" maken het mij makkelijker om bij het draaien, parkeren en lang wachten de honderden kilo's in bedwang te houden. Het was een stap om afscheid te nemen van de Pan na twee ST1100 en vier ST1300 naar de 100.000 km te hebben gebracht. Gepensioneerd zijnde was er geen gebrek aan vrije tijd en was het mogelijk om wekenlange motorritten te maken en dat hebben we gedaan. Noorwegen, België, Duitsland, Luxemburg, Zwitserland, Oosten- rijk, Frankrijk, Italië, stukje Spaanse Pyreneeën en niet te vergeten ons eigen mooie land. Prachtige gebieden, de vele berg- passen, gorges, fjorden, mooie herinneringen. Spannende momenten ook. In dichte mist over een kronkelende bergweg zonder belijning en vangrails en dan duikt er een koe voor je op. En dichter bij huis, in een bocht van de Posbank, ineens We stappen, op weg naar onze 81e verjaardag, nog wekelijks op onze motor en die mag er ook wezen. Kopje in de krant, "Een hoogbejaarde man van 80 jaar..........". Ja, zo kijkt de wereld naar een tachtigjarige. Maar zo voelen wij ons niet!

uit het bos een gezadeld paard zonder ruiter. Drie keer onderuit binnen een kwartier op een bui- tenlands pad dat overging in een zandpad, om maar enkele te noemen. We gingen op pad met eerst zelf- gemaakte routes op papier in een routerol, toen met de eerste GPS, waar je je routepunten in kon kloppen en een pijl de richting hemelsbreed aangaf. Gokken op een T-kruising als de pijl rechtuit aangaf, gaan we links of rechts. Gelukkig werden de GPS-appara- ten steeds beter. De kaarten, eerst in zwart wit later in kleur, en routes maken met MapSource op de pc. Garmin heeft flink aan me ver- diend, steeds betere apparaten aanschaffen, maar wat een genot hiervan. En nu? We gaan nog steeds op pad maar maximaal een week achtereen, en veel meer lange weekeinden. Het verre buitenland

doen we ook niet meer. Wel Eifel, Sauerland, de Harz en Luxemburg. Op één dag heen en terug naar een verre start van een clubroute doen we ook niet meer. We maken er een driedaagse van met twee overnachtingen met eigen heen- en terugroutes zonder snelwegen. Wat ik hiermee wil zeggen? Stop niet te gauwmet motorrijden. Laat je gezondheid het toe, blijf dan rijden en genieten. Doe het wat rustiger aan. Vijfhon- derd kilometer op een dag te inspannend? Met de helft is het ook leuk. Wordt de Pan je te zwaar om te hanteren, probeer eens een lich- tere motor of motorscooter. En nu kun je gewoon lid blijven van de Panclub, een besluit van de ALV dat ik van harte toejuich.

34