PanPost nummer 3 juli 2016

Club Pan-European Nederland | nummer 3 | september 2016

Heidi In een vorig leven ben ik misschien wel Heidi geweest, denk ik, en volgens mij ben ik daar tussen de bergen opgegroeid. Ik voel me daar zo ongelooflijk thuis en zo relaxed. Ook onze kleinkinderen heb ik met dit virus besmet. Als we weer thuis zijn van een skivakantie, beginnen ze al app’jes te sturen met de mededeling: “nog 365 dagen….. dan gaan we weer naar Mittenwald”. Echt waar. We zitten wel eens te filosoferen om daar met zijn allen te gaan wonen en een hotel te beginnen, dan heeft iedereen ook werk. Opa (Ben ) wordt bergwacht, en oma (Marion) hoeft niet meer zoveel te doen, alleen maar raad te geven. Een van de kleinkinderen gaat ski-juf worden, eentje wordt kapster, de andere burgemeester en de jongste is overal inzetbaar. Ook voor de papa’s en mama’s is alles al ingevuld. Het is helemaal geregeld. Lachen hè? We houden het maar bij filosoferen. Overigens zijn we door de echte burgemeester al eens in het zonnetje gezet, als bedankje, omdat we daar al zo vaak ge- weest zijn. Compleet met oor- konde. Echt waar.

Resumé We hebben er weer een ervaring bij. Leuke mensen ontmoet, gelachen, genoten, serieuze gesprekken gehad, veel gezien, maar ook afgezien. Hitte, drukte en rust gehad, alles wat bij een motorvakantie hoort. Voor ons zal Slovenië niet meer op het wensenlijstje staan. De prachtige passen die we daar gereden hebben, zijn ook makkelijk vanuit Karinthië te rijden. Dat zullen we ongetwijfeld nog wel eens doen. Of we dan weer de motor op de aanhanger zetten, weten we niet. Het was wel makkelijk, maar ook wel weer veel gedoe. Kroatië en Istrië waren gewoon te warm, dat is een zomerzon vakantiebestemming, maar niet om op de motor te doen. Kusten met prachtige vakantieresorts. Dat had ik al wel vaker gehoord van motorrijders die daar al eens geweest waren, maar nu hebben we het zelf ervaren. Nu even een paar maanden nagenieten en weer werken en ons voorbereiden op de volgende tour. We vertrekken in september voor een 15-daagse rondreis naar Hongarije en Roemenië.

traditionele gerechten, wat wil je nog meer? Zet ook deze hut maar op je verlanglijstje. De aanhanger ophalen In Sankt Johann hebben we met weemoed afscheid genomen van de groep, telefoonnummers werden uitgewisseld en wij vervolgden onze weg naar ons vertrouwde Mittenwald. Daar stond onze aanhanger immers. De motor weer opgeladen en een traditioneel hotelletje gezocht - dat is daar niet moeilijk- en genoten van de mooie avond met uitzichten op het Karwendel- gebirge. We zijn nog bij een van onze stamkroegjes ( bij Renate ) geweest, een soort van huiskamerrestau- rantje. Uitbaatster Renate weet al precies wat wij willen eten en drinken en hoeft de menukaart niet eens te geven. Ben neemt altijd een Kassler Rippchen en ik ga altijd voor de Jägerschnitzel op Bayerische manier bereid. Na het eten moesten we ook van haar afscheid nemen en na een dikke knuffel werden we uitgezwaaid.

In februari volgend jaar zijn wij daar gelukkig weer voor onze skivakantie met onze kinderen en kleinkinderen. We moesten ieder- een in Nederland de groeten doen en na een afscheidsschnaps was het toch echt tijd om te vertrekken. Met een brok in mijn keel reden we weg, ik had nog wel weken willen blijven daar.

11