PanPost nummer 3 juli 2017

Club Pan-European Nederland | nummer 3 | september 2017

De accommodaties met te kleine bedden Omdat we maar met acht perso- nen waren, konden we in de knusse questhouses overnachten. De mannen onder ons kregen kamers met aparte éénpersoonsbedden. Wij kregen een “gewoon” tweeper- soonsbed, maar een tweeper- soonsbed is in de meeste questhouses in Schotland meer een soort van twijfelaar, een groot één- persoonsbed, dat ook nog eens te kort was voor ons. We hebben staan twijfelen of we de twijfelaar wel wilden, maar er was geen alter- natief. Gelukkig zat er geen voet- bord aan. We hebben dus de hele nacht lepeltje aan lepeltje gele- gen, tegelijk omdraaien en de armen om elkaar heen omdat je er anders uit viel. Zie je het voor je: Ben met overstekende benen -hij nam wederom ¾ gedeelte in gebruik- en ik lag op het randje. Na 25 jaar vinden we het gelukkig nog steeds wel plezierig om lekker bij elkaar te liggen, maar dit was wel heel heftig. Of die keer dat we een hemelbed kregen. Een ieder zat al te lachen dat wij de bruidssuite weer hadden. Maar toen ik op het matras ging zitten, zakte dat heel veel in en dat matras zat in een soort van kist, zodat je met je achterbenen op de rand kwam te zitten. Bovendien was de “hemel” nogal laag, waar- door Ben bij het uitstappen fors zijn hoofd stootte. Er was weinig roman- tisch aan. Ik had zelf de volgende ochtend de afdrukken van de ijzerenmatrasvering inmijn l ijf staan. Wat was ik blij toen ik thuis weer in ons heerlijk zachte, grote bed lag.

Motorvakanties zijn eigenlijk wel voor een speciaal soort mensen als ik er over nadenk: de hele dag zit je al aan elkaar vastgeplakt en dan ‘s nachts ook nog eens een keer lekker strak naast elkaar. En toch vind ik het echt nog wel leuk, we zijn aardig op elkaar ingesteld. Resumé We hebben een supermooie reis gemaakt, anderhalve dag regen gehad, verder licht wisselvallig en temperaturen tussen de 15 en 20 graden. Ben heeft het regenpak vaak aangetrokken, maar het was evenzo vaak niet nodig. De Schotse ontbijten, het full Scot- tish breakfast, waren heel speciaal met o.a gebakken bloedworst of haggis. Brr, je zou er misselijk van worden als je nog gaat rijden. Het was goed dat we nu de echte Highlands gezien hebben. We hebben ruim 3.000 km gereden. De kleinschaligheid van de groep was leuk en we waren aardig aan elkaar gewaagd. De guesthouses waren verrassend, wat wil je nog meer? Vijf van ons zijn onderuit gegaan (wij niet), gelukkig bleef het bij wat blikschade. Twee van ons kregen te maken met een lekke band, maar de noodplaksetjes en een stuk ductape deden wonderen. Mijn haar heeft weer een helm- coupe en een week nodig om te herstellen. Ook dat hoort er bij.

Overigens schijnen mannen daar geen last van te hebben. Wil je deze toer ook gaan rijden? De routes heb ik ( na overleg met onze toerleider) eventueel voor je beschikbaar . Ben is zich nu alweer aan het voor- bereiden op de Supertour, die 16 juni van start gaat. Ik ga een keer niet mee, hij zal me wel missen (denk ik), maar dit is een uitdaging voor hemzelf. Ik ben benieuwd(!) n

∞ Ben & M a rio n va n La a r ∞

Naschrift Twee dagen na onze thuiskomst zat ik televisie te kijken, een beetje te zappen en alsof het zo moest zijn, opeens begon er een documen- taire over Schotland en aansluitend het programma RailAway, die ging via Inverness naar Kyle of Loc- chalsh. Daar waar wij ook waren. Zelfs het vissersdorpje Plockton was te zien, precies het plekje waar wij een paar dagen eerder een ijsje hebben zitten eten. Hoe leuk is dat? Ik heb nog even lekker zitten nage- nieten, maar dan vanaf mijn com- fortabele bank.

23