PanPost nummer 3 juli 2017

Club Pan-European Nederland | nummer 3 | september 2017

bochten het beste neemt. Trek ik je over een paar dagen zó de Stelvio op!" En zo reden we met z'n vijven de dag erna richting Oos- tenrijk. Na twee dagen motorrijden begonnen de eerste klachten te komen. Ik kon al amper meer zitten en de hele dag in dezelfde houding op een Suzuki GSX is ook geen pretje voor je fysiek. 's Och- tends om acht uur weg, 's avonds niet voor zes uur binnen (inclusief een paar keer de verkeerde weg pakken en omkeren): dat was hard werken! We brachten dit ter sprake. "Ze noemen het niet voor niets de Supertoer" kregen we stoïcijns terug. Tja, wisten we dat maar van tevoren... We hadden de Supertoer duidelijk onderschat. Hadden we hier wel goed aan gedaan? Dag drie was de eerste echte passenrit. Dit was echt zwaar als je dit nog nooit hebt gedaan. Ondertussen waren we door de ballotagecommissie bij Martin, Gerard en Lee. We mochten nog een paar dagen meerijden. Of eigenlijk kregen we een meer- daagse cursus gevorderd motorrij- den: we leerden de ideale lijn in de bochten, de motor verder te kantelen, het gas en de rem te doseren en over negatieve wegverkanting. “Moet ik in de eerste of de tweede versnelling? Hoeveel gas moet ik geven?” Ook hier kwam de oplossing van onze leermeesters. “Gebruik je wel de achterrem bij de haarspeldboch- ten?” Op deze manier ging het

opeens een stuk makkelijker! Natuurlijk gaat het af en toe nog mis, maar voor de eerste keer in de bergen kunnen we zeggen, dat we nooit echt in gevaar zijn geweest. En dat is toch een hele prestatie. Na deze dag zaten we er echt doorheen. Het was echt heel zwaar. Elke dag wil je dat de eindstreep 50 km eerder is. Dan is dat extra ommetje 20 km voor je hotel echt niet nodig. Maar als je eenmaal de echte bergen van Oostenrijk, Italië en Zwitserland in rijdt, vergeet je dat even. Wat is Europa dan prachtig! Je valt van de ene in de andere verbazing. Van 30 graden in het dal met de mooiste, helderste, azuurblauwe meren (Interlaken) rijd je lang- zaam omhoog tegen de berg en zakt de temperatuur. De weide- koeien staan af en toe op de weg, de watervallen gaan onder je door. Haarspeldbocht voor haar- speldbocht ga je prachtige oude bruggen over en 20 minuten later sta je opeens in de eeuwige sneeuw, terwijl een helikopter boven je hoofd het cement komt brengen voor de reparatie voor een net in de afgrond gestorte weg. De weg is een groot speel- paradijs voor mede-motorrijders, Ferrari's, Porsches en Maserati's, maar ook wielrenners. Mensen zijn op die wegen alleen maar om te genieten van de omgeving en de weg. Wat een ervaring! De absolute hoogtepunten waren letterlijk (en figuurlijk) het meer rond Interlaken, de Splugenpas,

de Stelviopas en de Timmelsjoch met de eeuwige sneeuw. Ik kan me niet meer voorstellen, dat ik daar een paar weken geleden nog nooit had gereden... Ik heb enorm genoten van de Supertoer 2017. Ik was (waarschijn- lijk) de jongste deelnemer en dat was soms wel jammer, maar zeker niet minder gezellig: het bad werd steeds warmer. Wat is het fantas- tisch om te zien hoe sommige deelnemers zonder hulp soms amper op hun Pan wisten te komen, maar als ze dan eenmaal rijden niet meer bij te houden zijn. Soms, terwijl ik mijn motor zo plat mogelijk tegen de weg aan drukte in een bocht, de adrena- line door mijn lijf, werd ik in de buitenbocht door een Pan inge- haald alsof ik stilstond! Het leeftijds- verschil betekende vaak ook het snelheidsverschil. Wat een erva- ring en passie reed er rond! Mijn motor is normaal mijn woon- werk verkeer. Maar omdat ik na afloop van de Supertoer er niet meer op kon zitten, heb ik hem maar een paar dagen laten staan. Ik vond de toer veel zwaar- der dan verwacht, maar ook veel gaver. Een fantastische rit, met enorm leuke geïnteresseerde mensen, in een waanzinnig goed georganiseerde toer. Zeker voor herhaling vatbaar. Dank voor iedereen die heeft geholpen te organiseren (ook de servicewagen) en diegenen die meededen en het zo'n leuke rit maakten! n

31