PanPost nummer 4 november 2018

Club Pan-European Nederland | nummer 4 | december 2018

uit 13 personen, waarvan slechts 3 vrouwen, met de meest uiteen- lopende beroepen; van revalida- tiearts tot buschauffeur, van bedrijfseconoom tot politieagent en van leraar Duitse taal en letter- kunde tot orderpicker. De leeftijd varieerde van 45 tot 83 jaar. Leuk! Ook een diversiteit aan motoren, waar iedere eigenaar wel iets over te vertellen had. Het verbaast me dat er altijd weer nieuwe dingen te vertellen zijn over motoren. Typisch mannenpraat toch? Omdat je allemaal met hetzelfde doel komt is het ijs snel gebroken en is het verrassend dat je na een paar dagen al een soort van fami- liegevoel hebt. De routes Bij het ontbijt kregen we een brie- fing over één van de 12 routes die we die dag zouden gaan rijden. Er werd een route uitgekozen en alle bijzonderheden werden door- gesproken. Fijn dat iedereen op dezelfde dag op dezelfde route zit; aanschuiven bij een groepje dat aan de koffie zit of samen lunchen. Net hoe het maar uit- komt, niks moet, alles kan. Dat is zoals een vakantie hoort te zijn. Uiteindelijk hebben we vijf zeer verschillende routes gereden, o.a. richting de Cévennes, de Vercors, de Alpen, etc., maar allemaal even overweldigend. De routes waren pittig; tussen de 330 en 350 km per dag was geen

uitzondering en dan alleen maar bergweggetjes en passen. Het weer was goed, we hebben uitsluitend temperaturen gehad tussen de 25 en 30 graden. Bijna te warm, pffff. Ik vond het zwaar, mede door de warmte, maar ook door de lengte van de ritten. Het viel wel op dat slechts de helft van de rijders hun navigatie voor elkaar had. Twee deelnemers hadden sinds kort een nieuwe Garminen TomTom, maar geen idee hoe die werkte…. Eén deelnemer had zelfs helemaal geen navigatie. Alle rijders kwamen volop aan hun trekken tijdens deze reis, veel klim- en uitdagend bochtenwerk ston- den op het programma en voor de fotoliefhebbers vielen er ware kunstwerkjes te schieten. Picknicken Wat doe je met de lunch als je een route gaat rijden die je door “the middle of nowhere” voert en waar geen lunchgelegenheden zijn? Dan haalden wij bij de boulange- rie ‘s morgens voor 12 uur belegde paninis om onderweg te nuttigen. We reden die dag samen met nog een echtpaar en zij kochten een grote witte bol belegd met salade van tonijn en mayonaise en nog van alles erbij. Zag er heerlijk uit. Het zat verpakt in plastic folie en helaas, het was de laatste, dus ik kocht wat anders. Die dag was

het weer erg warm en omdat we aan de zonkant door een heel lange kloof reden, konden we geen veilig plekje in de schaduw vinden om even te pauzeren. Op een onhandige plek zijn we bij een schaduwplekje van een paar vier- kante meter, tegen de bergwand, gestopt om even de benen te strekken en even wat te eten en te drinken. De mederijders haalden hun brood uit de koffer en de mayo- naise was verworden tot een drui- pende drap, zelfs door de folie heen en de tonijn was ook zowat gegaard. Je zou er ziek van worden, brrrr. Blij dat ik noodge- dwongen ander brood had moeten uitkiezen. Ik kreeg er zowat de slappe lach van. Maar bah… wat een armoedig gedoe. Het was gewoon afzien. Hun handen stonken naar de tonijn en met het enige flesje water dat ze bij zich hadden, hebben ze het een beetje kunnen afspoelen. Je kunt toch niet met die vishanden in je handschoe- nen? Daar zou je de hele week nog plezier van kunnen hebben. Soms is motorrijden niet leuk. Ik had het echt even helemaal gehad aan het eind van die dag en besloot om een rustdag te pakken. Even een pauzedag Op onze 6 e dag heb ik dus beslo- ten om een dagje in het klooster te blijven. Er stond weer een dag-

31