PanPost nummer 4 oktober 2017

Club Pan-European Nederland | nummer 4 | december 2017

OOSTENRIJK 2017 EEN HACHELIJK AVONTUUR Tekst/Foto’s : Marion van Laar

September is voor ons de maand waarin wij altijd nog een buitenlandse motortour gaan maken, hetzij met een groep, hetzij met zijn tweetjes. Ditmaal samen. De keuze viel op Karinthië, niet zo heel erg ver en de bergen en fijne prijzen in Oostenrijk zijn en blijven aantrekkelijk. De Wörthersee, de Rivièra van Oostenrijk, was ons doel.

De voorbereiding Datum geprikt: 10 september 2017 vertrekken we. Hotel geregeld, routes geregeld, kaartmateriaal in orde gemaakt en een reisplan uitgewerkt. De weersvooruitzich- ten waren erg slecht, dus ook nog maar naar zoonlief, die een fiet- senzaak heeft, om een goed regenjack aan te schaffen. Ik had al een ernstig onderbuikgevoel dat deze goed van pas zou kunnen komen. Eigenlijk voor- voelde ik al, dat we ditmaal een andere reis zouden hebben dan normaal. Vrouwelijke intuïtie? De heenreis Vorig jaar hadden we de motor op de aanhanger gezet en de auto met aanhanger geparkeerd op de skipiste in Mittenwald, ons wintersportdorpje in Beieren. Doen we nu ook weer en we hebben een goede reis gehad. Doen we met de auto in een dag, op de motor lukt dat niet. Het is toch 860 kilometer. Na een leuke overnachting en een goed ontbijt zijn we de volgende ochtend op de motor verder gegaan, zuidwaarts door het Zillertal en over de Tauernpas. Het was onaangenaam weer maar wel droog. Aan de zuidkant van de Grossglockner, op een bergweg, vonden we een motor- hotel voor 32 euro p.p., dus dat was kaasje. Voor de volgende dag was zware regenval voor-

speld en dat hebben we gewe- ten. Bij het wakker worden kletterde het al naar beneden, de weg leek wel een rivier. De voor- spelling was, dat dit de hele dag zo zou blijven. Het was gewoon een wolkbreuk die de hele dag duurde… Gelukkig hoefden we maar 200 km…. Maar 200 km in zeer zware regenval is serieus echt heel erg veel. In het plaatsje bij de Wörthersee aangekomen, vroeg Ben aan mij of ik het adres had van het hotel. Dat had ik niet, ik had alleen maar e-mail contact gehad. Ik wist natuurlijk wel de naam: hotel Dorpswirt. Dus we raadplegen de Garmin. Ik kan over Ben zijn schouder meekijken op het navigatie- schermpje, maar ik heb mijn bril nooit op omdat de pootjes zeer doen onder mijn helm. Dus ik zie bovenaan het scherm een hotel- naam staan met Dorpswirt, (dacht ik)dus ik zeg tegen Ben: “Toets die maar in”. Het was vreselijk hoe we daar aankwamen. Als een stel verzo- pen katten. Ik heb me gemeld bij de receptie, regenjack uitge- daan, helm af, natte handschoen op de grond gelegd en de recep- tionist annex kok ging in zijn reser- veringsboek zoeken. Vroeg me nogmaals naar de naam, ging daarna een collega raadplegen en uiteindelijk kreeg ik de sleutel

voor een kamer op de tweede verdieping, die ik eerst met hem moest gaan bekijken. Ik daar mijn natte zooitje in de badkamer neer- gelegd en toen naar Ben gegaan, die nog steeds in de stromende regen stond te wachten. Snel onze toilettas en kleding uit de koffer gehaald en samen naar binnen. Opeens bekroop me een gevoel dat er iets niet klopte… Het hotel dat wij hadden geboekt was maar twee minuten op loopafstand van de Wörthersee. Dit was er veel verder vanaf. Staan we in het verkeerde hotel! Dit was Hotel Jagerwirt en we moesten naar Dorpswirt. Had ik dus even niet goed gezien op de Garmin. Diep ademhalen, tot tien tellen, al mijn natte zooi weer ophalen uit de kamer en weer op de motor stappen om verder te gaan. Geen wonder dat de receptionist onze naam niet kon vinden. Hij zei ook dat hij blij was dat hij nog een kamer vrij had, want hij dacht dat hij zelf een boekingsfout had gemaakt. Op naar het goede hotel dat slechts een paar kilome- ter verderop lag. De Passentocht De derde dag beloofde het mooi weer te worden en we besloten de passentocht te gaan rijden, die we vorig jaar ook al hadden gereden toen we naar Slovenië

26