PanPost 2017 -1

Club Pan-European Nederland | nummer 1 | maart 2017

kant blauw bord) op de grotere wegen lijkt afgestemd op ‘oude omaatjes met staar’. Je kunt er bijna altijd zeker 30 km extra bij optellen om alsnog veilig door de bocht te gaan. Op de kleine wegen echter, zijn die aanduidin- gen wél echt wat je zo’n beetje maximaal erdoorheen kunt ‘jagen’. Maar ook in de doorgaande wegen zaten soms behoorlijke haarspeldstukjes verweven, waarbij je terug moet naar de basics van het sturen, anders val je om. Als je op dit soort wegen snel wilt doorrij- den moet je zoveel mogelijk gebruik maken van de mogelijk- heid tot passeren. Zo zaten er op een gegeven moment drie exten- ded vrachtwagens achter elkaar, met geen ruimte om ertussen te duiken. Dan moet je dus wachten op een lang genoeg vrij stuk om ze in een keer allemaal te passeren. Ik had geluk dat ik na een paar bochten al zo’n moment tegen kwam. Dan is het “gas open” en vertrouwen dat je motor het aankan. Nu zijn de Pan-European en de Trophy 1200 allebei waanzinnige koppelbeesten, die vanuit lage toeren een constant hoog koppel opbouwen. Als je voluit gas geeft, ga je de koppelkromme langs die voor beide motoren heel recht verloopt. De versnelling die je bereikt, blijft bij hogere toerentallen ongeveer hetzelfde, waardoor je het idee hebt dat de motor niet genoeg ‘presteert’. Bij andere motoren heb je vaak bij een bepaald toerental een boost in het

vermogen, waardoor je net bij dat toerental een gevoel van kicken hebt. Bij de Pan en de Trophy is dat lineair uitgesmeerd en onderga je een constante versnelling die qua gevoel niet zo opvalt. Als je dan echter vanuit 2000 toeren en weinig snelheid kunt doortrekken tot 140 km/u in de 2 e versnelling bij de derde vrachtwagen, is dat écht wel kicken!!! In de route zaten ook uitstapjes naar kleinere dorpjes met kleinere wegen. Een van die dorpjes was Prullans , écht een pareltje! Alleen zijn de straatjes er dito heel klein en komt de GPS soms in de problemen om bij zo’n kleine afstand de juiste keuzes te maken. Dat was bij mij het geval en ik kwam, na het nemen van de verkeerde poot van een Y-splitsing, in een bijzonder hellend en smal straatje terecht. Zó smal dat keren niet tot een optie behoorde en zó steil dat je ver- wachtte dat de straat op elk moment een trap zou kunnen worden, net als in zoveel bergstad- jes. En dan is trap-af meestal niet een heel groot probleem, maar terug trap-op wel degelijk! Dus was het zaak om heel goed uit te kijken welke straatjes je kon nemen. Gelukkig bleek er geen trappen- straatje in te zitten. Het tweede uitstapje was naar Esterri D'àneu , een kleine omweg naar de oude route, maar ó zo mooi qua bochtenwerk! Hier weer van die echte haarspeldbochten, waarbij je in de bocht haast stilstaat en op het juiste moment gas moet geven om niet om te vallen. Kicken

gewoon! Was anders geweest als je was omgevallen denk ik, maar “I did it!” Gaandeweg kom je dan toch steeds meer tussen die voormalige ‘bustes’ terecht, die hun ware inborst prijsgeven. Heel mooie plaatjes kun je schieten op wel- haast elke mogelijke parkeerplek naast de weg. Vaak zijn die plekken uitgezocht op een beetje pano- ramacachet, als het een beetje meezit. Maar dan! Na een paar haarspeld- bochten kijk je eens omhoog. En dan zie je wat je bij de vette passen in Italië ook ziet: “tornantes”, “curva cerrada” in het Spaans. Deze “ Passa Alto Pallars Aran ” is een waardige concurrent van de passen in de Dolomieten. Met zeker 30 bochten ben je voortdurend bezig met ideale lijnen enz. Helaas is er maar één zo’n pas in de wijde omgeving. En dat geeft Italië dan weer een voorsprong. Bijzonder was een lange tunnel in de N-30 na de plaats Pas D’Arro . Ik meen dat die zo’n 10 km lang was, maar het bijzondere is, dat je in die tijd langzaam naar ‘in de berg temperatuur’ toe gaat, zo’n 15 graden, en dat je er bij het verlaten van de tunnel plotseling 10 graden bij moet verwerken, van 15 naar +25 dus. Dat is een heel bijzonder gevoel! Langs deze route liggen diverse dorpen met hele grote hotels die speciaal voor de wintersport zijn gebouwd maar die in de zomer

15